Tegenover me zit een zelfverzekerde vrouw. Ze straalt plezier uit, en zachtheid. Ze vertelt me over de nieuwe ontwikkelingen in haar leven. Ik word er blij van.
Hoe anders was het 4 maanden geleden tijdens ons kennismakingsgesprek. Een gespannen, wat afstandelijke vrouw met een alerte blik. In haar wat hoog opgetrokken borst en schouders is haar spanning voelbaar. Veel ruimte om te ademen heeft ze niet.
Ze vertelt me haar verhaal. Haar gezicht en lichaam tonen daarbij weinig expressie. Ik luister en zie de moeheid onder haar spanning.
De oefeningen werken niet als een blikje Red Bull
Loes heeft geleerd zich sterk te houden, dat zie ik in haar houding, haar bewegen.. Ze komt bij mij omdat ze ergens wel weet dat ze aan het instorten is en geen idee heeft wat ze daarmee moet. Ze zet zich schrap, want toegeven voelt als falen, als niks waard zijn. Ze hoopt dat de oefeningen haar de energie zullen geven om door te kunnen gaan. Want ze wil niet iedereen ‘in de steek laten’. “Misschien kan ze met wat oefeningen toch nog haar balans houden?”
Het komt me bekend voor ‘niet in de steek willen laten en dus maar doorgaan’. Bijna elke vrouw die mijn praktijk binnenloopt is hierover gestruikeld. In feite laat je met dat ‘maar doorgaan’ jezelf in de steek. Loes knikt bevestigend, dit herkent ze wel.
De oefeningen die ik geef vullen je energie aan en herstellen je energie-balans. Maar ze werken níet als een blikje Red Bull dat je even ‘opblaast’ zodat je op oude voet door kunt gaan. Dat lukt misschien heel even, maar niet op de langere termijn. Door het doen van de oefeningen laten innerlijke structuren namelijk los. Als energie gaat stromen op plekken waar het geblokkeerd was, dan geeft dat verandering.
De oefeningen zullen ze haar rust en ontspanning geven en meer in contact met haar lichaam brengen. En dat is het begin, geen eindstation.
Je kunt je energie wel blijven aanvullen, maar als je je energie net zo hard weg laat lekken, wat heeft het dan voor zin? Met wandelen en uitrusten en misschien zelfs ander werk bén je er dan ook niet. Je zult ‘de gaten moeten dichten’. De diepliggende patronen veranderen die tot je burnout geleid hebben.
Loop niet door, maar praat over hoe je je voelt.
Loes koos voor een persoonlijk traject en we hadden in totaal 8 sessies samen. Elke 14 dagen kwamen we samen en de oefeningen deed ze dagelijks. Er is een chinees spreekwoord: ‘geef elke dag water aan je eigen tuin’. Die is zó simpel en zó in de roos! We bloeien niet, omdat we teveel denken aan de tuinen van anderen.. Totdat je burnout thuis zit en erachter komt dat tijd is om te snoeien. Dat er bloemen verdord zijn en dat de aarde schraal is. Als je vanaf nu jouw tuin elke dag water geeft (en onkruid wiedt en misschien wat bijmest), dan komt jouw tuin tot bloei. Dat kan niet anders. Misschien zaai je andere bloemen die meer passen. Misschien moet er hier en daar iets gesnoeid worden. We zijn allemaal tuinvrouw.
Loes heeft haar handen uit de mouwen gestoken en is in haar tuin gaan werken. Heeft gesnoeid en gewied. Ik geniet van de stralende vrouw tegenover me. Ze is wat minder gaan werken bij haar baas, is gaan zingen en werkt aan haar droom van een eigen webwinkel.
Ik vraag haar welke tip ze heeft voor alle andere vrouwen die burnout zijn of die doorlopen met een niet-erkende slepende burnout?
“Praat erover, loop niet door, maar praat over hoe je je voelt. Ja, met je partner, maar ook met je baas! Vóórdat je burnout thuis komt te zitten. Mij heeft het geholpen te beseffen dat ik echt in actie moest komen, dat ik niet moest blijven hangen in een situatie waarin ik me klem voelde zitten. Tegelijkertijd zorgde het delen met anderen ervoor dat ik me gesteund voelde en makkelijker ‘los kon laten’. Dat gaf me ruimte voor m’n herstel..”
Heb jij ook een tip? Iets wat jou geholpen heeft bij een dreigende burnout, of iets waar je juist spijt van hebt?
